* سلام بر مهدی فاطمه*

من خدایی دارم که در این نز دیکیست
نه در ان با لاها!
مهربان,خوب, قشنگ
چهره اش نورانیست
گاهگاهی سخنی می گویدبا دل کوچک من
ساده تر از سخن ساده من
او مرا می فهمد
او مرا می خواند, او مرا می خواند
یاد او ذکر من است در غم و شادی
چون به غم می نگرم ان زمان رقص کنان می خندم
که خدا یار من است
که خدا در همه جا یاد من است
او خداییست که همواره مرا می خواهد…

مرد و زن نشسته اند دور ِ سفره .
مرد قاشقش را زودتر فرو می برد توی کاسه سوپ و زودتر میچشد
طعم غذا را و زودتر میفهمد که دستپخت همسرش بی نمک است
و اما زن چشم دوخته به او تا مُهر تایید آشپزی اش
را از چشم های مردش بخواند و مرد که قاعده را خوب بلد است،
لبخندی میزند و می گوید : “چقدر تشنه ام !”
زن بی معطلی بلند میشود و برای رساندن لیوانی آب به آشپزخانه میرود.
سوراخ های نمکدان سر ِ سفره بسته است و به زحمت باز می شوند
و تا رسیدن ِ آب فقط به اندازه پاشیدن ِ نمک توی کاسه زن فرصت هست برای مرد.
زن با لیوانی آب و لبخندی روی صورت برمیگردد و می نشیند . مرد تشکر می کند، صدایش را صاف می کند و میگوید:
” می دونستی کتاب های آشپزی رو باید از روی دستای تو بنویسن؟ “
و سوپ بی نمکش را می خورد ؛ با رضایت
و زن سوپ با نمکش را میخورد ؛ با لبخند!

«برگرفته از خاطرات همسر امام خمینی»

​

فکر میکنی دیوانه ام ؟؟ …..

نه من دیوانه نیستم ….
فقط کمی تنهایم ….
کمی تنهایی های زمانه را به دوش میکشم ….
چرا انقدر تعجب نگاهت بالاست ؟؟ …..
مگر تنها ندیده ای …..
به من نخند ….
شاید تو هم روزی تنها شوی ….
—————————-
دلــــــم ؛

گـاهی میــگیــرد !

گـاهی میــسوزد !

و حتی گـاهی ،

گـاهی نــه خِیــلی وقتـــها

میـــشکند !

امــ ـا هنـــــوز می تَپــــد ….

دوست عزیزم خانم ؛ از تو نفس میگیریم.

به یک تلنگر شکستنی شده ام …..

کم کم دارم حل میشوم مانند …..
یک معما … مانند همان سوال های امتحانی سخت و آسان …..
راست میگفتی که خیلی ساده ام …..
اما چرا دیر گفتی ……
—————————-
درونم غوغاست…

ساده می شکنم ،

با یک تلنگر کوچک

اینگونه نبودم…

” اما چند وقتیست اینگونه شدم “

​

#شهیده طیبه واعظی
زندگینامه شهید طیبه واعظی شهید شاخص بسیج در سال 94
شهید: طیبه واعظی دهنوی
نام پدر: محمدصادق
ولادت: 24 تیر 1337
شهادت: 03 خرداد 1356
محل شهادت:
شکنجه ساواک در زندان اوین تهران
نحوه شهادت:
شکنجه ساواک در زندان اوین تهران
آرامگاه:
بهشت زهرا (س) تهران
طیبه واعظی دهنوی در سال 1337 در یکی از روستاهای اصفهان متولد شد. او در خانواده ای مذهبی و فقیر رشد کرد و به همین علت خیلی زود با درد و رنج مردم مستضعف آشنا شد. در سن 7 سالگی خواندن قرآن را در خانه پدرش آموخت. در سال 1350 طیبه با پسر خاله مجاهدش ابراهیم جعفریان ازدواج نمود، و این نقطه عطفی در زندگی او بود و همین ازدواج بود که مسیر زندگی او را به طور کلی دگرگون ساخت و او را وارد مرحله ای نوین نمود

طیبه با کمک شوهرش به مطالعه عمیق کتب مذهبی و آگاه کننده و تفسیر قرآن پرداخت و چون ابراهیم همان صداقت و ایمانی را که لازمه یک فرد مبارز است در وجود طیبه یافت او را در جریان مبارزات تشکیلاتی قرار داد و طیبه به عضویت گروه مهدیون در آمد.

به خاطر مبارزه با شاه و تحت تعقیب بودن شوهرش از سال 1354 به زندگی مخفی روی آورد، ولی در نهایت در 30 فرودین 1356 پس از دستگیری شوهرش، دستگیر شد و خواهر شوهرش، فاطمه جعفریان که او هم مبارز بود در این روز کشته شد.
در سال 1354 به علت تعقیب ساواک با اتفاق همسر و کودک شیرخواره اش زندگی مخفی را انتخاب نمودند.
روز سی ام فروردین 56، در پی دستگیری یکی از اعضای گروه در تبریز، یکی از گشت های بازرسی به ابراهیم مشکوک شد و او را دستگیر کرد. در بازرسی بدنی او اجاره خانه ی منزل تبریز را پیدا نمودند و خانه تحت‌نظر قرار می‌گیرد.

طبق قرار قبلی که ابراهیم و طیبه داشتند اگر ابراهیم دیر به خانه می آمد، طیبه می بایست اسناد و مدارک را می سوزاند و خانه را ترک می کرد. طیبه همین کار را انجام داد، غافل از آنکه خانه زیر نظر است.
صبح بر سر قرار با برادرش مرتضی می رود، غافل از آنکه مأموران در پی او هستند. در قرار با مرتضی ماجرای نیامدن ابراهیم را می گوید و بدین ترتیب، مرتضی هم شناسایی می‌شود. سپس به خانه باز می گردد تا خانه را از نارنجک و اسلحه پاکسازی کند غافل از اینکه ساواک منتظر اوست.
طیبه پس از اتمام فشنگ هایش به همراه فرزند چهار ماهه اش مهدی دستگیر می شود و با دستگیری طیبه، مرتضی که از دور شاهد ماجرا بود در دفاع از طیبه به مأموران شلیک می کند و در درگیری به شهادت می رسد. از خانه طیبه برگه اجاره خانه مرتضی را پیدا می کنند و به خانه آنها می روند. فاطمه جعفریان همسر مرتضی حدود سه ساعت مقاومت کرد اما او نیز به شهادت رسید.

وقتی ساواک طیبه را دستگیر و به دست هایش دستبند زده بودند، گفته بود: مرا بکشید ولی چادرم را برندارید. طیبه، ابراهیم و پسرشان محمدمهدی را پس از دو چند روز شکنجه از تبریز به کمیته تهران منتقل می کنند و یک ماه تمام آنها را زیر سخت ترین شکنجه ها قرار می دهند و سرانجام در سوم خرداد 56 زیر شکنجه به شهادت می رسند.

روز سوم اردیبهشت روزنامه ها خبر شهادت فاطمه و مرتضی را نوشتند ولی دیگر از ابراهیم خبری نشد و بعد از
ی انقلاب خانواده از عروج او و طیبه با خبر شدند.

محمدمهدی فرزند خردسال آنها توسط ساواک به پرورشگاهی سپرده شد و گفته بودند که پدر و مادر این کودک بر اثر اعتیاد فراوان از دنیا رفته اند و برای اینکه کسی او را نشناسد، نام او را شهرام گذاشته بودند. دو سال بعد فرزند آنها با پیگیری های فراوان در پرورشگاه پیدا شده و به آغوش خانواده باز می گردد.