* سلام بر مهدی فاطمه*

آیت الله ناصری می فرماید:
زمانی که در نجف بودیم، حمالی در آنجا بود،روزی از یکی از محلات نجف اشرف عبور می کرد،در همان محله بچه کوچکی به پشت بام رفته بود،مادر از او غفلت کرده،بچه از بالای بام سقوط کرد.آن حمال دست هایش را بلندکرد وگفت: خدایا ! نگهش دار. کودک به آرامی روی زمین آمد.مردم دورش جمع شدند،از او پرسیدند:
چگونه به این مقام رسیدی؟
گفت:تا بحال هرچه خدا گفته،من چشم گفتم،حالا من چیزی گفتم ودعایم را مستجاب کرد.

هر جمعه به جاده آبی نگاه می كنم و در انتظار قاصدكی می نشینم كه قرار است خبر گامهای تو را برای من بیاورد، گامهای استوار و دستهای سبزت را. اگر بیایی، چشمهایم را سنگفرش راهت خواهم كرد. تو می آیی و در هر قدم، شاخه ای از عاطفه خواهی كاشت و قاصدكی را آزاد خواهی كرد. تو می آیی و روی هر درخت پر شكوه لانه ای از امید برای كبوتران غریب خواهی ساخت. صدای تو، بغض فضا را می شكافد. فضای مه آلودی كه قلب چكاوكها را از هر شاخه درختش آویزان كرده اند. تو با دستهایت بر قلبهای شقایق ها رنگ سبز امید خواهی زد و با رنگ پر معنای دریا خواهی نوشت:” به نام خدای امیدها"!
تو می آیی در حالی كه دستهایت پر از گلهای نرگس است. تو دل سرد یكایك ما را با نواهای گرمت آفتابی می كنی و كعبه عشق را در آنها بنا خواهی كرد. دست نوازش بر سر میخك هایی خواهی كشید كه باد كمرشان را خم كرده است. تو حتی بر قلب كاكتوسها هم رنگ مهربانی خواهی زد. تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگهای صبح جریان پیدا خواهد كرد… تو می آیی ای پسر فاطمه ، یوسف زهرا یا مهدی. به امید آن روز!

ادامه »

امروز كه عزم رویش دارم، كاش می‌شد بذر شوم و خود را در خاك پایت پنهان كنم و تا به آبی‌ترین نقطة هستی بالا روم.
هر وقت كه روشنایی دعا را در تیرگی دلم می‌كارم، بهاران آرام، آرام در برگ‌هایم می‌خزد و ساقه‌هایم عاشقانه تو را فریاد می‌زنند.

و غروب جمعه كه عطر تو در كوچه پس كوچه‌های غبارآلودم می‌پیچد، كوچه‌های خاك گرفته دلم از بوی خوشت عطرآگین می‌شود.
آقای من!
به زلال اشك‌هایم قسم، در كوچه‌های غمین و غریب روزگار، تنها در هوای آینده ی روشن انتظار نفس می‌كشم …
و ظهورت را به انتظار نشسته‌ام…

غزاله جعفری

تو را چه زیبا سرود، خداوندِ كاینات، با واژه‌هایی از جنس نور.
پروانه شاخساران آسمان! هر آن‌چه آینه، رو به رویت آغوش گشوده‌اند تا تو را در خویش تكرار كنند.
هر آن‌چه آسمان، به خاک افتاده‌اند تا گام‌هایت را به سجده ببوسند.
بزرگ مرد تاریخ! بهار از سر انگشتان تو به شكوفه می‌نشیند.
خورشید، از گوشه پیشانی بلندت طلوع می‌كند. تو را با كدام كلماتِ محدود بخوانم كه نمی‌گنجی، نه در كلام، نه در كلمه.
خورشیدی سرشار در دست‌هایت، ملائک به دست بوسی‌ات مباهات می‌كنند.
سرشار از چشمه مهتاب! هر چه پروانه بر گردنت بال می‌زنند، هر چه آسمان، رو به رویت دریچه می‌شود برای پرواز.
می‌آیی؛ ایوانِ كفر ویران می‌شود از ایمانِ چشم‌هایت.
شب، مچاله می‌شود زیرِ قبایِ گسترده آسمان، در روزی پایان‌ناپذیر؛ آن چنان روشن كه هزاران خورشید، گویی در آن به طلوع نشسته‌اند. می‌آیی، وعده آمدنت را دهان به دهان از تورات تا انجیل كِل می‌كشند.
می‌آیی و حرا، روی دو زانو می‌نشیند و انتظار می‌كشد.
می‌آیی و مكه می‌پیچد در حریری از نور و رنگ.
می‌آیی و از گشتگاهِ آسمان، خورشید برایت می‌آورند، ملایك.
كعبه در پوست نمی‌گنجد. تو را خدای بزرگ خلق كرده‌ است از آبشارها و نور، كه موج می‌زنی و می‌تابی.
تو را با كلماتی سبز باید سرود.
ای آخرین رسول خدا(ص) در زمین!

آمدی تا دهانِ حیرت گشوده آینه‌ها، آمدی تا دهانِ به حیرت گشوده آینه‌ها، نامت را تكثیر كنند در همة زاویه‌های تاریخ.
دف می‌زنند و كل می‌كشند آمدنت را، هر آن‌چه پیش از تو سر در گریبانِ انتظار فرو برده بودند. شهاب‌های سرگردان می‌چرخند حول نامت.

حمیده رضایی

به سادگی یک دلتنگی

دلتنگی ، پیچیده نیست..
یک دل..
یک آسمان..
یک بغض..
و آرزوهای ترک خورده…

————————-

حرف هایت گاهی شبیه برف میشود ….
میدانی کدوم برف ها را گویم ……
برف های نزدیک بهار …..
که فقط و فقط …..
جان شکوفه های تازه را میگیرند ….
*گاهی خیلی زود دیر میشود درسته ؟؟؟
از دوست عزیزم خانم؛ از تو نفس میگیریم.
​