میلاد حسن(ع) خسرو دین است امشب
شادی و سرور مؤمنین است امشب
از یمن قدوم مجتبی(ع) طاعت ما
مقبول خداوند مبین است امشب
میلاد با سعادت امام حسن مجتبی عنوان مبارک باد.
چند رباعی از یوسف رحیمی برای میلاد امام حسن مجتبی(ع)
امشب که فرشتگان سخن می گویند
گویا سخن از زبان من می گویند
ذکر لبشان شنیدنی تر شده است
در ارض و سما حسن حسن می گویند
*
خاک قدمش شمیم جنت دارد
در هر نفسش عطر اجابت دارد
اعجاز محمدی ست در چشمانش
از بس که به جد خود شباهت دارد
*
ای زمزمه صبح و نسیم ادرکنی
آئینه رحمان و رحیم ادرکنی
ای در کرم و سخاوت و آقایی
بی خاتمه ، ایها الکریم ادرکنی
*
مانند علی لحن فصیحی داری
در چهره خود نور ملیحی داری
آقا حرم الله شده دلهامان
در هر دل بی تاب ضریحی دارد
کودکی که لنگه کفشش را دریا گرفته بود روی ساحل نوشت:
دریا دزد کفش های من
مردی که از دریا ماهی گرفته بود روی ماسه ها نوشت:
دریا سخاوتمند ترین سفره ی هستی
موج آمد و جملات را با خود شست تنها برای من این پیام را گذاشت که :
برداشت های دیگران در مورد خودت را در وسعت خویش حل کن تا دریا باشی….
خدایا تمام زیبایی دنیایت
درخشندگی مرواریدهایت
بوی مست کننده ی گل هایت
وابی بودن اسمانت
ونماز های خیس از اشک هایم
همه را فراموش کن
فقط گوش سپار میخواهم رازی گویم
که زخمش ازارم میدهد
خدایاا دوستت دارم
ای رب من
واین همان رازیست که به بخاطرش برایت زندگی میکنم
چشمانم را می گشایم، دیواری است به بلندای ناامیدی …
در خود می پیچم و بغض می کنم.
چون درختی شده ام که تبر بر شاخسارش فرو می آورند و نفس در ریشه هایش تنگ می شود …
خدایا
در این دیوار پی روزنم که خویش را از این همه منجلاب فسادی بیرون کشم ..
خدایا
دستت را بر شانه های خسته ام قرار بده …
ای خدای بزرگ
تویی که به کوه فرمان ایستادن داده ای و به رود فرمان رفتن …
به پرندگان فرمان پرواز و به ستارگان فرمان درخشیدن داده ای …
به من نیز بیاموز ایستادن و رهایی را …
پرواز و روشنایی را …
تا شاخسار شکسته ام را جوانه های امید بشکفد …
ای خدای بزرگ
ای خدای متعال
و ای خدای منان می خواهم یاد بزرگت در تار و پود جانم رسوخ کند …
آنچنان که باران به درختان می بخشد تا شاخه های بلند به آسمان برسد …
من درمانده تشنه محبت توام …
صدایم کن تا حجم این همه فریاد از خاطرم پاک شود …
تا جز صدای پاک قدسی تو چیزی نشنوم …
خدایا
خدایا
ای خدای بزرگ و مهربان
نگاهم کن تا فراموش کنم این نگاههای بی خورشید و آشفته را …
و جز چشمان مهربان تو هیچ نبینم …
می خواهم خالی شوم از هر چه غیر توست …
از این زمین پرهیاهو که در شب و روزش مردم روح و تن می سپارند …
خدایا
دلم تنگ آرامشی ژرف است، تو را می خوانم …
دستم را بگیر و خاطر ابریم را به خورشید بسپار …
و لحظه ای این جان بی قرار را به خویش نگذار …
یا ارحم الراحمین …