* سلام بر مهدی فاطمه*

چقدر خوبه آدم یکی رو دوست داشته باشه ،

نه به خاطر اینکه نیازش رو برطرف کنه ،
نه به خاطر این که کس دیگری رو نداره ،
نه به خاطر اینکه تنهاست و نه از روی اجبار ،
بلکه به خاطر اینکه اون کس ارزش دوست داشتن رو داره.
چند نفر هستن که چون ارزشش رو دارن دوستشون داری ؟؟
—————————————–
دعای باران چرا ؟

دعای عشق بخوان

این روزها دلها تشنه ترند تا زمینها

نماز عشق بخوان

خدایا کمی عشق ببار…

از دوستم ؛ از تو نفس میگیریم

​

بوی عشق میدهد/معنای خوشبختی میدهد /چفیه ات

این روزها دوست داری با هر نفسی که میکشی ، وجودت پُر ‌شود از هوایی روحانی ، عطری مست و مسخ‌کننده ، شمیمی که بوی خاک خاکریزهای جنوب و غرب را بدهد ، بوی دشت‌های خوزستان و کوهسارهای غرب ، بوی خلوص و خلوت و عشق ، بوی ایثار و شهادت ، بوی مردی و مردانگی و بشنوی صدایی که همنوا در همه‌جای شهر پژواک می‌کند و ببینی کاروانیانی را که چه خوب عشق و به پای عشق جان دادن را معنا کردند.بی‌اختیار می‌شوی و در میان صندوقچه ، چفیه و پیشانی بندت را جستجو می‌کنی و نشانی تربت شهیدان را از بوی یادگاری‌های آن دوران می‌جویی!!

عده ای چقدر تشنه اند و ما نمی‌دانیم چه ولعی دارد جانشان برای چشیدن طعم تشنگی‌های گرم خوزستان ، چقدر دلشان هوای نوای دعای فرج را دارد که در سحرگاه جبهه‌ها ، در گوششان ، نرم و ظریف ، عشق به معشوق را نجوا کند. چقدر دلتنگند برای شب‌های جمعه و شنیدن صدای دعای کمیل و استغاثه پاک‌ترین مردان خدا که زمین را اسارت گاهی بیش نمی‌دیدند و در بند خاک ، ماندنشان نبود.
از خواهر عزیز؛ از تو نفس میگیریم

​الهی

با خاطری خسته ، دلی به تو بسته ، دست از غیر تو شسته ، در انتظار رحمتت نشسته ام

می دهی کریمی

نمیدهی حکیمی

می خوانی شاکرم

میرانی صابرم

الهی

احوالم چنانست که می دانی

و اعمالم چنین است که می بینی

نه پای گریز دارم

و نه زبان ستیز
#‌‌‌‌هرگز برای عاشق شدن دنبال باران و بابونه نباش، گاهی در انتهای خارهای یک کاکتوس به غنچه‌ای می‌رسی که زندگیت را روشن می‌کند
به کاکتوس زندگیت رسیدی؟؟

از خواهر گلم ؛ از تو نفس میگیریم.

خدایا تمام زیبایی دنیایت

درخشندگی مرواریدهایت

بوی مست کننده ی گل هایت

وابی بودن اسمانت

ونماز های خیس از اشک هایم

همه را فراموش کن

فقط گوش سپار میخواهم رازی گویم

که زخمش ازارم میدهد

خدایاا دوستت دارم

ای رب من

واین همان رازیست که به بخاطرش برایت زندگی میکنم

چشمانم را می گشایم، دیواری است به بلندای ناامیدی …

در خود می پیچم و بغض می کنم.

چون درختی شده ام که تبر بر شاخسارش فرو می آورند و نفس در ریشه هایش تنگ می شود …

خدایا

در این دیوار پی روزنم که خویش را از این همه منجلاب فسادی بیرون کشم ..
خدایا

دستت را بر شانه های خسته ام قرار بده …

ای خدای بزرگ

تویی که به کوه فرمان ایستادن داده ای و به رود فرمان رفتن …

به پرندگان فرمان پرواز و به ستارگان فرمان درخشیدن داده ای …

به من نیز بیاموز ایستادن و رهایی را …

پرواز و روشنایی را …

تا شاخسار شکسته ام را جوانه های امید بشکفد …
ای خدای بزرگ

ای خدای متعال

و ای خدای منان می خواهم یاد بزرگت در تار و پود جانم رسوخ کند …

آنچنان که باران به درختان می بخشد تا شاخه های بلند به آسمان برسد …

من درمانده تشنه محبت توام …

صدایم کن تا حجم این همه فریاد از خاطرم پاک شود …

تا جز صدای پاک قدسی تو چیزی نشنوم …

خدایا
خدایا

ای خدای بزرگ و مهربان

نگاهم کن تا فراموش کنم این نگاههای بی خورشید و آشفته را …

و جز چشمان مهربان تو هیچ نبینم …

می خواهم خالی شوم از هر چه غیر توست …

از این زمین پرهیاهو که در شب و روزش مردم روح و تن می سپارند …

خدایا

دلم تنگ آرامشی ژرف است، تو را می خوانم …

دستم را بگیر و خاطر ابریم را به خورشید بسپار …

و لحظه ای این جان بی قرار را به خویش نگذار …

یا ارحم الراحمین …

” خداوندا کمک کن از چَرای زندگی دل بکنم و به چِرای زندگی فکر کنم چرا که عاقبت چَرا مرگ ؛ و عاقبت چِرا تولدی دوباره است … “

گفتم: خداي من، دقايقي بود در زندگانيم که هوس مي کردم سر سنگينم را که پر از دغدغهء ديروز بود و هراس فردا بر شانه هاي صبورت بگذارم، آرام برايت بگويم و بگريم، در آن لحظات شانه هاي تو کجا بود؟

گفت: عزيز تر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگي که در تمام لحظات بودنت بر من تکيه کرده بودي، من آني خود را از تو دريغ نکرده ام که تو اينگونه هستي. من همچون عاشقي که به معشوق خويش مي نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضي شدي من براي آن همه دلتنگي، اينگونه زار بگريم؟

گفت: عزيزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره اي است که قبل از آنکه فرود آيد عروج مي کند، اشکهايت به من رسيد و من يکي يکي بر زنگارهاي روحت ريختم تا باز هم از جنس نور باشي و از حوالي آسمان، چرا که تنهااينگونه مي شود تا هميشه شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگي بود که بر سر راهم گذاشته بودي؟

گفت: بارها صدايت کردم، آرام گفتم از اين راه نرو که به جايي نمي رسي، تو هرگز گوش نکردي و آن سنگ بزرگ فرياد بلند من بود که عزيزتر از هر چه هست، از اين راه نرو که به ناکجا آباد هم نخواهي رسيد.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتي؟

گفت: روزيت دادم تا صدايم کني، چيزي نگفتي، پناهت دادم تا صدايم کني، چيزي نگفتي، بارها گل برايت فرستادم، کلامي نگفتي، مي خواستم برايم بگويي آخر تو بندهء من بودي چاره اي نبود جز نزول درد که تو تنها اينگونه شد که صدايم کردي.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدايت کردم درد را از دلم نراندي؟

گفت: اول بار که گفتي “خدا” آنچنان به شوق آمدم که حيفم آمد بار دگر خداي تو را نشنوم، تو باز گفتي خدا و من مشتاق تر براي شنيدن خدايي ديگر، اگر تو بعد از علاج درد هم بر خدا گفتن اصرار مي کردي همان بار اول شفايت مي دادم.

گفتم: مهربانترين خدا ! دوست دارمت …

گفت: عزيز تر از هر چه هست من دوست تر دارمت …

خدايا به خاطر همه عناياتي که به من داري ازت ممنونم.

رَبّ که می گویم خیالم راحت می شود .
دلم آرام میگیرد که بلایی سرم نمی آید ؛کسی تا آخر هوایم را دارد….
رَبّ ؛ یعنی پرورش دهنده
یعنی چیزی را از اولِ اول ،مثل یک دانه ی کوچک پرورش دهی ،
مراقبش باشی ،آب و آفتابش را اندازه کنی …
برایم ربوبیت کرده ای که حالا اینجایم …!
قبول دارم آفت زده ام و خیلی وقت است که گُل نمیدهم …
اما خیالم راحت است که مراقبم هستی…
گیرم چند روزی را آبم ندهی،
بگذاری جایی پرت و دور از نور تا آفتم کشته شود..!
گاهی روزهایم سخت میگذرند ، خیییلی سخت…
اما به رَبّ که فکر میکنم خیالم راحت میشود ….

آخر چگونه بگویم چقدر دوستت دارم
وقتی احساسم به فراخور زمان
هرلحظه بیشتر میشود…؟

من خدایی دارم که در این نز دیکیست
نه در ان با لاها!
مهربان,خوب, قشنگ
چهره اش نورانیست
گاهگاهی سخنی می گویدبا دل کوچک من
ساده تر از سخن ساده من
او مرا می فهمد
او مرا می خواند, او مرا می خواند
یاد او ذکر من است در غم و شادی
چون به غم می نگرم ان زمان رقص کنان می خندم
که خدا یار من است
که خدا در همه جا یاد من است
او خداییست که همواره مرا می خواهد…

​

فکر میکنی دیوانه ام ؟؟ …..

نه من دیوانه نیستم ….
فقط کمی تنهایم ….
کمی تنهایی های زمانه را به دوش میکشم ….
چرا انقدر تعجب نگاهت بالاست ؟؟ …..
مگر تنها ندیده ای …..
به من نخند ….
شاید تو هم روزی تنها شوی ….
—————————-
دلــــــم ؛

گـاهی میــگیــرد !

گـاهی میــسوزد !

و حتی گـاهی ،

گـاهی نــه خِیــلی وقتـــها

میـــشکند !

امــ ـا هنـــــوز می تَپــــد ….

دوست عزیزم خانم ؛ از تو نفس میگیریم.

به یک تلنگر شکستنی شده ام …..

کم کم دارم حل میشوم مانند …..
یک معما … مانند همان سوال های امتحانی سخت و آسان …..
راست میگفتی که خیلی ساده ام …..
اما چرا دیر گفتی ……
—————————-
درونم غوغاست…

ساده می شکنم ،

با یک تلنگر کوچک

اینگونه نبودم…

” اما چند وقتیست اینگونه شدم “

به سادگی یک دلتنگی

دلتنگی ، پیچیده نیست..
یک دل..
یک آسمان..
یک بغض..
و آرزوهای ترک خورده…

————————-

حرف هایت گاهی شبیه برف میشود ….
میدانی کدوم برف ها را گویم ……
برف های نزدیک بهار …..
که فقط و فقط …..
جان شکوفه های تازه را میگیرند ….
*گاهی خیلی زود دیر میشود درسته ؟؟؟
از دوست عزیزم خانم؛ از تو نفس میگیریم.
​

این روزهایم به تظاهر می گذرد…
تظاهر به بی تفاوتی
تظاهر به بی خیالی
به اینکه دیگر هیچ چیز مهم نیست ،
اما چه سخت می کاهد از جانم ، این
“ نــمــایــــش” !
از دوست عزیزم خانم؛از تو نفس میگیریم.​