* سلام بر مهدی فاطمه*

ای كه قرار می بری از دل بی قرار من

داروندار حیدری مرو تو از كنار من

تویی مرا گره گشا، بی تو چه می شود مرا

ز یار خود مشو جدا گره مزن به كار من

تو حامی ولایتی، به دست من امانتی

چرا خمیده قامتی به كوی پر غبار من

ای كه شدی نقش زمین رحم بر این خانه نشین

قلب خزانِ من ببین مرو تو ای بهار من

]وای مادرم(3) وای مادر[(2)

الا كه مام زینبی، ز غصه ها لبالبی

ای گل گلزار نبی مرو ز شاخسار من

تو هستیِ بوالحسنی، بی تو مرا چه ماندنی

فروغ مهتاب منی، بمان به شام تار من

حیدر كرّار منم، غیرت دادار منم

بی كس و بی یار منم، تویی یگانه یار من

]وای مادرم(3) وای مادر[(2)

درخت زندگی بی شاخ و برگ است

به روی شانه ام تابوت مرگ است

نفس در سینه تنگی می كند باز

دلم مرثیه می خواند در آغاز

به دل جز داغ آن یار جوان نیست

برای راه رفتن هم توان نیست

نمی دانم پس از دفن ستاره

به خانه باز می گردم دوباره؟!

تو ای سلمان، مسلمانی نشان ده!

ابوذر، سخت ایمانی نشان ده!

كمی اندوه مولا را بگیرید

سر تابوت زهرا را بگیرید

چگونه صبر بر من چیره باشد

كه ماهم بین خاك تیره باشد

غمش در دل نهان كردن چه سخت است

گُلی در گِل نهان كردن چه سخت است

مگر آنكه پدر گوید كه هستم

خودش گیرد امانت را ز دستم

دلم خون است كه در مدفن او

لحد باید بچینم بر تن او

من و این دل كه دارد ناشكیبی

علی بی فاطمه یعنی غریبی

عشق من! پاییز آمد مثل پار باز هم، ما باز ماندیم از بهار

احتراق لاله را دیدیم ما گُل دمید و خون نجوشیدیم ما

باید از فقدان گل، خونجوش بود در فراق یاس، مشكی پوش بود

یاس بوی مهربانی می دهد عطر دوران جوانی می دهد

یاس‎ها یادآور پروانه اند یاس‎ها پیغمبران خانه اند

یاس ما را رو به پاكی می برد رو به عشقی اشتراكی می برد

یاس در هر جا نوید آشتی‎ست یاس دامان سپید آشتی‎ست

در شبان ما كه شد خورشید؟ یاس بر لبان ما كه می خندید؟ یاس

یاس یك شب را گُل ایوان ماست یاس تنها یك سحر مهمان ماست

بعد روی صبح پرپر می شود راهی شب‎های دیگر می شود

یاس مثل عطر پاك نیت است یاس استنشاق معصومیت است

یاس را آیینه ها رو كرده اند یاس را پیغمبران بو كرده اند

یاس بوی حوض كوثر می دهد عطر اخلاق پیمبر می دهد

حضرت زهرا دلش از یاس بود دانه های اشكش از الماس بود

داغ عطر یاس زهرا زیر ماه می چكانید اشك حیدر را به چاه

عشق محزون علی یاس است و بس چشم او یك چشمه الماس است و بس

اشك می ریزد علی مانند رود بر تن زهرا، گل یاس كبود

:شاعر احمد عزیزی

جهان آفرینش را شكوهی دیگر است امشب

زمین و آسمان از هر شبی زیباتر است امشب

فلك آراسته بزمی ز ماه و زهره و پروین

عطارد باده گردان، مشتری، را مشگر است امشب

زمین گلشن، فلك روشن بشر شادان ملك خندان

فضا خرم هوا دلكش صبا جان پرور است امشب

بگوش دل شنو آوای مرغ شب كه می گوید

شب میلاد زهرا دختر پیغمبر است امشب

چه زهرا عصمت پاك خدا ناموس پیغمبر

چه زهرا كز فروغش ملك هستی انور است امشب

خدا تبریك می گوید ملك تسبیح می خواند

كه ختم الامرسلین را دختری مه پیكر است امشب

چه دختر بضعه خاتم چه دختر مفخر آدم

كه میلادش بشر را سوی رحمن رهبر است امشب

از این مهر جهان آرا كه تابید از سپهر دین

دل هر ذره ای تابان همچو خاور است امشب

ببار ای بر رحمت رحمتت را بر گنه كاران

كه رحم رحمةللعالمین را در بر است امشب

مؤید گر سیه شد از گنه طومار اعمالت

ثنای فاطمه روشنگر این دفتر است امشب

:شاعر سیدرضا مؤید

ای گل فاطمه از فاطمه خبر بده

خبر از كوچه های مدینه سر به سر بده

اگه دنبال كسی می گردی كه شیدا باشه

اگه یاوری میخوای كه مونس غمهاباشه

بیا كه به سوی تو واله و شیدا اومده

بخدا آماده ی كوهی ز غمها اومده

گرچه از مصیبتت همیشه چشم تر دارم

می خوام از اون دو لب مبارك تو بشنوم

می خوام این خون دل جاری ز دیده بكنم

مثل تو تعزیه بر یاس شهیده بكنم

می خوام از برای من درد دل تازه كنی

می خوام این طاقتم بیرون ز اندوه كنی

می دونم دردای تو كه مخفی تو سینه ات

بیشترین غصه های كوچه های مدینه است

»منم كه فاتح خیبر بودم، منم كه عشق پیمبر بودم«(2)

بمون كه خونه ی حیدر با بودن تو بهاره

بمون كه تا تو نباشی، علی كسی رو نداره

بی تومی میرم مرو(3)

یه گل روی پیرهنت می بینم

نفس نفس زدنت می بینم

شبیه بغض دل من دلت شكسته عزیزم

گرفتی اشك چشمامو با دست خسته عزیزم

بی تومی میرم مرو(3)

بگو كه من چه كنم با زینب

كه گریه می كنه با من هر شب

تو چشمای حسن امشب می بینی اشك خدارو

نمی تونم بخوابونم شهید كرب و بلارو

بی تومی میرم مرو(3)

ای بی نشانه ای كه خدا را نشانه ای

هر سو نشان توست، ولی بی نشانه ای

ای روح پر فتوح كمال و بلوغ و رشد

چون خون عشق در رگ هستی روانه ای

با یاد روی خوب تو می خندد آفتاب

بر خاك خسته رویش گل را بهانه ای

ای ناتمام قصه شیرین زندگی

تفسیر سرخ زندگی جاودانه ای

تصویر شاعرانه در خود گریستن

راز بلند سوختن عارفانه ای

هیهات، خاك پای تو و بوسه های ما؟!

تو آفتاب عشق بلند، آستانه ای

در باور زمانه نگنجد خیال تو

آری حقیقتی بحقیقت فسانه ای

زهرای پاك ای غم زیبای دلنشین

تو خواندنی ترین غزل عاشقانه ای

:شاعر فاطمه راكعی

به هر طرف كه رو كنم، روی تو جستجو كنم

به عشق ماه روی تو، به ماه گفتگو كنم

به خانه اشك كودكان، به كوچه طعن دشمنان

با نخ اشك و دست غم، چاك دلم رفو كنم

نمی روی، ز فكر من، نام تو گشته ذكر من

رفتی و با خیال تو، همیشه گفتگو كنم

شب شده روز روشنم، سیر ز باغ و گلشنم

بوی تو را نمی دهد هر آن گلی كه بو كنم

حسسن نگاه می كند حسین آه می كشد

زبان گرفته دخترت گریه به حال او كنم

بیا ببوس روی او، شانه بزن به موی او

بگو كه من با چه دلی، به سوی خانه رو كنم

رفته ای ای گلم به گل، شدم ز باغبان خجل

بعد تو بهر درد دل، به چاه سر فرو كنم

من كه مسیح عالمم، زندگی آورد غمم

عقده گشای هر غمم، مرگ خود آرزو كنم

:شاعر علی انسانی

دسـت مـن و عـنایت و لـطف و عـطـای فاطمه

قـــلب مــــن و مـحبت و مـهر ولای فـاطمه

طـبع مـن و قـصیده مـدح و ثـنای فـــــاطمه

جُـــرم مـن و شــفاعت روز جـــزای فاطمه

بـه بـذل دسـت فـاطمه، بـخاک پــای فاطمه

مـــنم گــدای فـــاطمه، مـــــنم گـــدای فاطمه

عــــصمت داوری نــبود، اگر نبود فــاطمه

جــنت و کــوثری نـبود، اگـــر نـــبود فاطمه

هــــیچ پـــیمبری نـبود، اگــــر نبود فاطمه

احـــمد و حـــیدر نــبود، اگــــر نـبود فـاطمه

آنـــچه کـه آفـریده حــق، بوده بـرای فاطمه

گـــفت از آن سبب نبی جان به فدای فاطمه

کــسیکه در کــتاب خـود ثنای او خدا کند کسیکه پــیـش پـای او قیام، مصطفی کند

پیرهن عروسیش بـــه ســائلی عــطا کند کسیکه خاک فضه اش، دوای درد ما کند

چگونه رد کند ز خود مریض دردمند را مـــریض و دردمند را، فـقـیر مستمند را

مهر و محبتش بود طـینت مـن سِـرشت مـن

ز دوسـتیش آبــــرو داده بـه روی زشت من

روضه بی چراغ او مینوی من، سرشت من

شکر خدا که گشته این قسمت و سر نوست من

ســـنگ مـحبت ورا به سـر و سینه می زنم

بـــیاد خـــاک قـــبر او، دادِ مـــدینه می زنم

رشته مهر فـــاطمه سوی خدا کَشَد مرا دل به ولاش داده ام تا به کجا کَشَد مرا

گه به زمین زند مرا، ور سما کشد مرا درد اگــــر عطا کند، یا به بلا کشد مرا

پای برون نـمی نَهم از سر کوی فاطمه وا نشود لـــبم مــگر به گفتگوی فاطمه

[غلام رضا سازگار](میثم)